பட்டினத்தார் பாடல்கள்

 

உடல் கூற்று வண்ணம்

ஒரு மடமாது மொருவனுமாகி இன்பசுகந் தரும் 

அன்புபொருந்தி உணர்வுகலங்கி ஒழுகிய விந்து 

ஊறுசுரோனித மீதுகலந்து

 பனியிலோர் பாதிசிறு துளிமாது பண்டியில்வந்து 

புகுந்துதிரண்டு பதும அரும்பு கமடமிதென்று 

பார்வைமெய் வாய்செவி கால்கைகள் என்ற 

உருவமுமாகி உயிர்வளர் மாதமொன்பதும் ஒன்றும் 

நிறைந்துமடந்தை உதரமகன்று புவியில்விழுந்து

யோகமும் வாரமும் நாளுமறிந்து

மகளிர்கள் சேனை தரவணையாடை மண்பட உந்தி 

உதைந்துகவிழ்ந்து மடமயில் கொங்கை அமுதமருந்தி 

ஓரறிவீரறி வாகிவளர்ந்து

ஒளிநகைஊறல் இதழ்மடவாரும் உவந்துமுகந்திட 

வந்துதவழ்ந்து மடியிலிருந்து மழலைபொழிந்து

வாவிருபோவென நாம விளம்ப 

உடைமணியாடை அறைவடமாட உன்பவர்தின்பவர்தங்

களொடுஉண்டு தெருவிலிருந்தபுழுதி அளைந்துதேடியபால

ரோடோடி நடந்து ஐவயதாகி விளையாடியே 

உயர்தருஞான குருபதேசம் முத்தமிழின் கலையும்

கரைகண்டு வளர்பிரைஎன்று பலரும்விளம்ப 

வாழ்பதினாறு ப்ராயமுவந்து 

மயிர்முடிகோதி அருபதநீல வண்டிமிர் தண்தொடை 

கொண்டைபுனைந்து மணிபொனிலங்கு பணிகலணிந்து

மாதகர் போதகர் கூடிவணங்க

மதன சொரூபன் இவனென மோகமங்கையர் கண்டு

மருண்டு திரண்டு வரிவிழிகொண்டு சுழியஎறிந்து

மாமலர் போல் அவர்போவது கண்டு 

மனது பொறாமல் அவர்பிறகோடி மங்கலசெங்கல 

சந்திகழ் கொங்கை மருவமயங்கி இதழமுதுண்டு 

தேடியமாமுதல் சேரவழங்கி     

ஒருமுதலாகி முதுபொருளாய் இருந்ததனங்களும் 

வம்பிலிழந்து மதனசுகந்த விதனமிதென்று

வாலிபகோலமும் வேறுபிரிந்து

வளமையுமாறி இளமையுமாறி வன்பல்விழுந்து இருகண்   

களிருண்டு வயது முதிர்ந்து நரைதிரை வந்து வாதவிராத 

குரோதமடைந்து செங்கையினிலோர் தடியுமாகியே 

வருவதுபோவது ஒருமுதுகூனு மந்தி எனும்படி 

குந்தி நடந்து மதியுமழிந்து செவிதிமிர் வந்து 

வாயறியாமல் விடாமல் மொழிந்து 

துயில்வரும் நேரமிருமல் பொறாது தொண்டையும் நெஞ்சமும் 

உலர்ந்துவறண்டு துகிலுமிழந்து சுனையுமழிந்து 

தோகையர் பாலர்கள் கோரணி கொண்டு 

கலியுகமீதிலிவர் மரியாதை கண்டிடுமென்பவர்  

சஞ்சலமிஞ்ச கலகல வென்று மலசலம் வந்து 

கால்வழி மேல்வழி சாரநடந்து

தெளிவுமிராமல் உரைதடுமாறி சிந்தையும் நெஞ்சமும் 

உலைந்துமருண்டு திடமும்உலைந்து மிகவுமலைந்து

தேறிநல் ஆதரவேதன நொந்து    

மறையவன் வேதன் எழுதியவாறு வந்தது கண்டமுமென்று 

தெளிந்து இனியென  கண்டம் இனியென தொந்தம்

மேதினி வாழ்வு நிலாதினி நின்ற 

கடன்முறை பேசுமென உரைநாவுறங்கி விழுந்துகை கொண்டு

மொழிந்து கடைவழி கஞ்சியொலுகிட வந்து பூதமும்நாலு

சுவாசமும் நின்று நெஞ்சுதடுமாறி வரும்நேரமே 

வளர்பிறை போலெயிறுமு ரோமமும்சடையும் சிறு 

குஞ்சியும்விஞ்ச மனதுமிருண்ட வடிவமுமிலங்க

மாமலைபோல் எமதூதர்கள் வந்து 

வலைகொடுவீசி உயிர்கொடுபோக மைந்தரும்வந்து 

குனிந்தழ நொந்து மடியில்விழுந்து மனைவிபுலம்ப

மாழ்கினரே இவர் காலமறிந்து 

பழையவர்காணும் எனுமயலார்கள் பஞ்சுபறந்திட

நின்றவர் பந்தரிடுமென வந்துபறையிட முந்தவே 

பிணம் வேக விசாரியுமென்று 

பலரையும் ஏவி முதியவர் தாமிருந்தசவம் கழுவும் 

சிலரென்று பணிதுகில் தொங்கல் களபமனிந்து

பாவகமே செய்து நாறும் உடம்பை  

வரிசை கெடாமல் எடுமென ஓடி வந்திளமைந்தர்

குனிந்து சுமந்து கடுகிநடந்து சுடலை அடைந்து

மானிட வாழ்வென வாழ்வென நொந்து 

விறகிடமூடி அழல்கொடு போடவெந்து விழுந்து முறிந்து 

நிணங்கள் உருகி எலும்புகருகி அடங்கி ஓர்பிடிநீறு

 மிலாத உடம்பை நம்புமடியேனை இனியாளுமே.

                    ஒரு மனிதன் கருவில் உருவாகி பிறந்து வாழ்ந்து இறந்து போவது வரை ஐயா பட்டினத்தார் மிக அழகாக சொல்லி இருக்கிறார். ஓர் பிடி நீறும் இல்லாத உடம்பில் எத்தனை ஆசைகள். இந்த பாடல் படித்து பார்த்த உடனே எளிதில் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய பாடல் . இவ்வளவுதான் மனித வாழ்வு இந்த வாழ்வினிலே நம்மால் முடிந்த அளவு நன்மை செய்ய முடியாவிட்டாலும் தீமை செய்யாமலிருப்போம் எந்நேரமும் சிவசிந்தனையிலே இருப்போம் .சிவசிந்தனை ஒன்றுதான் நம்பிறப்பறுக்கக் கூடியது .

  சிவத்தைப் போற்றுவோம் !! சித்தர்களைப் போற்றுவோம் !!

      தொகுப்பு திருவடி முத்துகிருஷ்ணன்